γυρνώντας χαράματα σπίτι, συνάντησα τον τύπο με τον οποίο είχα πάθει κόλλημα πριν δυο χρόνια. τότε μπορούσα να κάθομαι και να τον κοιτάω γα ώρες, σαν ηλίθιο. και όταν μου απηύθυνε το λόγο, απαντούσα πραγματικά σα να ήμουν ο πιο ηλίθιος άνθρωπος στον κόσμο. αλλά, ήταν τόσο ωραίος. εγώ ήμουν ένα καθυστερημένο κι αυτός ήταν απλά ο πιο όμορφος άνθρωπος με τον οποίο είχα συνυπάρξει ποτέ στον ίδιο χώρο. όμως σήμερα στο μετρό, δε μ' ένοιαζε καθόλου. κάθισα δίπλα του και μιλήσαμε λίγο, καθόμουν τόσο κοντά στο πρόσωπό του, τον κοιτούσα και με κοιτούσε στα μάτια, και ήταν αλήθεια τα πιο όμορφο μάτια που είχα δει εδώ και καιρό, το πιο όμορφο μέτωπο, τα πια όμορφα χείλια, τα πιο όμορφα γένια, μιλούσε αργά και νωχελικά, σα να είχε σκεφτεί αυτά που έλεγε από πριν, να τα ήξερε απ' έξω, αλλά να μην είχαν καμία σημασία. και τα πρόσωπά μας ήταν τόσο κοντά, που πριν από δυο χρόνια θα έλιωνα. αλλά για κάποιον λόγο, δε με ένοιαζε καθόλου, μου φάνηκε τόσο αυτάρκης και τόσο φιλάρεσκος, μου φάνηκε τόσο λίγος μετά απ' αυτά που έχω ζήσει τους τελευταίους μήνες. το πρόσωπό του ήταν τόσο καθαρό και φωτεινό σαν ψεύτικο, σα να μην είχε ζωή, σα να μην είχε κλάψει ποτέ, να μην είχε ουρλιάξει ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου