an oversimplification of her beauty

αισθητικά και μορφολογικά
αναλυτική ψυχολογία
an overanalisation of the situation
έρωτας
απόρριψη
βγάλτο από μέσα σου
καταιγισμός σκέψεων
συναισθημάτων
εικόνων
ο τύπος είναι μεγαλοφυΐα

Karl Blossfeldt

σκέψη/ταξινόμηση

Γυρνώντας στο εφηβικό μου δωμάτιο, βρήκα στοίβες σιντί από το γυμνάσιο με συλλογές από τραγούδια, κι άλλα που μου είχαν γράψει τα μεγαλύτερα ξαδέρφια μου, ή το πρώτο σιντί που μου 'χε γράψει ο πατέρας μου πριν η ηλικία μου αποκτήσει δεύτερο ψηφίο, με το αγαπημένο μου τραγούδι από μια διαφήμιση Ballantine's, για το οποίο (και για να ικανοποιήσει τη μονάκριβη κόρη του), ανακάλυψε τις παράνομες χαρές του file sharing. Ωραίες εποχές.... Βέβαια, εκείνα τα τραγούδια πια δεν ακούγονται. Στο δημοτικό Britney Spears και Madonna... Στο γυμνάσιο βελτιώνεται κάπως η κατάσταση, αν και βρήκα κάπου μια Τάμτα που μου 'χε γράψει ο ξάδερφός μου και κόντεψαν να μου πέσουν τα μαλλιά. Τελικά ο ξάδερφος όλο πίπες άκουγε, και τα κλαμπίστικα μπιτάκια του, και τα ibiza lounge... Στο γυμνάσιο η Α. με μύησε στους Κατσιμιχαίους και τα Ξύλινα Σπαθιά. Αλλά το πιο σπουδαίο που της χρωστάω είναι ο γέρο-Μαθιός. Ίσως είναι ο έρωτας που κράτησε περισσότερο απ΄ όλους.

Παρατήρησα ότι μέχρι πέρυσι, με όλους τους γκόμενους ανταλλάζαμε μουσική. Κυρίως, αυτοί ήταν πιο ψαγμένοι και με ψάρωναν. Ο καθένας άκουγε τα δικά του, τελείως διαφορετικά πράγματα, με αποκορύφωμα τον Π., που γέμισε τον εξωτερικό σκληρό μου, μεγέθους ένα τέρα, με ό,τι μπορεί να βάλει το νοσηρό μυαλό ενός μουσικόφιλου. Τα τελευταία τρία χρόνια προσπαθώ ακόμα ν' ακούσω όλη τη συλλογή. Ήμουν πεπεισμένη πως πιο πολύ αγαπούσε τη μουσική παρά εμένα, πιο ταιριαστό ζευγάρι θα ήταν με τον Damon Albarn, έπινε νερό στο όνομά του. Ούτε για ταινίες πια δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε, το μόνο που ήξερε να σχολιάσει ήταν το σάουντρακ (εκτός αν η ταινία ήταν κάνα μουσικό ντοκιμαντέρ, οπότε ίδρωνε το αυτί του και από την υπόθεση). Η καλύτερη σχέση, όμως, από μουσική άποψη, ήταν με τον Γ. Το μοναδικό του ενθύμιο, ένα σιντί με τίτλο ένα σεμνό, κόκκινο "Jazzz", με κάνει να αναρωτιέμαι, ΤΙ ΑΚΟΥΓΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Το συμπέρασμα μετά από μερικά χρόνια σχέσεων είναι, καλύτερα ο μεγάλος αδερφός σου ν' ακούει Bill Evans παρά Blur. Σε κάθε περίπτωση, η περίοδος του σχολείου και των ανέμελων φοιτητικών σχέσεων τελείωσε και πήρε μαζί της και τις μουσικές της. Όταν τα σπάσαμε με τον Π, έμεινα να κοιτάζω τα gigabites που είχαν συσσωρευτεί στη μνήμη μου (και του υπολογιστή και του μυαλού) και να μη με συγκινούν πια. Βρήκα τις παρέες μου, τον εαυτό μου, τη μουσική μου. Και αφού έχω ακούσει ό,τι μπορεί να περάσει απ΄το μυαλό σου, δε συμβιβάζομαι πια με τίποτα λιγότερο απ΄αυτό που ξέρω ότι ψάχνω, κάτι δυνατό κι αυθεντικό, ειλικρινές και (μουσικά) ώριμο, άσχετα από το είδος. Τέρμα πια οι ανταλλαγές σιντί, τέρμα τα ατελείωτα λάιβ και οι συναυλίες, μας τελείωσαν και τα μουσικά blog. Με τους τελευταίους έρωτες δεν ανταλλάζουμε μουσική, αλλά βιβλία. Στο μέλλον δε θα βρίσκω τα εφηβικά σιντί που μου 'γραψε κάποιος, αλλά την αφιέρωσή του στην πρώτη σελίδα αγαπημένων βιβλίων. Κι αν ο Πεσσόα έχει μία φορά αξία για την οξύτητα της σκέψης του, αποκτά και δεύτερη απ΄τον τρόπο με τον οποίο κατέληξε στα χέρια μου. Βέβαια, οι μουσικές συνδέσεις δε χάθηκαν, απλώς περιορίστηκαν, και κωδικοποιήθηκαν σε μια καινούρια γλώσσα, σ' έναν άλλο τρόπο ζωής.

Λατρεύω τα βιβλία με αφιερώσεις που βρίσκω στη βιβλιοθήκη των γονιών μου, ή σε κάποιο παλαιοπωλείο. Μαντεύω τα χέρια που το άγγιξαν, ψάχνω τις σημειώσεις τους. Στο μυαλό μου σχεδιάζω φανταστικές ιστορίες, έρωτες και φιλίες, συζητήσεις, βλέμματα και όνειρα.

Το σκέψη/ταξινόμηση είναι ένα βιβλίο του Perec... τον οποίο ευτυχώς ποτέ δε γνώρισα. Θα είχα την ίδια υστερική αντίδραση μ' εκείνη τη θαυμάστρια του Μαραβέγια, "ναι, ναι, να παντρευτούμε, ναι ναι, όσα παιδιά θες εσύ, ναι ναι, να 'ρθει και η μαμά σου να μείνει μαζί μας" (Ποτέ δεν κατάλαβα τη λατρεία τόσων αντιπροσώπων του φύλου μου για το συγκεκριμένο μουσικό....) Ενώ ο Perec...