Ξύπνησα σήμερα και ήταν χειμώνας. το ημερολόγιο λέει 25 Ιουνίου και σ΄ ένα μήνα ακριβώς γυρίζω Ελλάδα, παρ΄ όλα αυτά βρίσκομαι ακόμα στο βόρειο ημισφαίριο και ειδικά από την Παρασκευή, που ήταν 21 Ιουνίου, έχουμε επίσημα καλοκαίρι. Δεν ξέρω γιατί σήμερα είναι χειμώνας. Έχει σκοτάδι και βρέχει, για την ακρίβεια ρίχνει κάτι σα χιονόνερο, αλλά το κυριότερο είναι πως έχει μια φρεσκάδα στην ατμόσφαιρα, αυτή τη δροσιά, το κρύο που τρυπώνει μέσα απ΄ το δέρμα σου και σε ξυπνάει κατευθείαν. Όσο και να λατρεύω τον ήλιο, αυτό το αναζωογονητικό κρύο είναι επιχείρημα υπέρ του χειμώνα.
Είναι απ΄ τα πρωινά που θες να ζεις μέσα σε μια φαντασίωση, μένοντας σπίτι, ακούγοντας τζαζ και διαβάζοντας άρθρα 'κουλτούρας' στις εφημερίδες (απ΄αυτά που φαίνονται πολύ ενδιαφέροντα, αλλά τελικά μόνο το 20% άξιζε να τα διαβάσεις). Και όλα τα βιβλία στη βιβλιοθήκη σου που σε περιμένουν γεμάτα υποσχέσεις τα τελευταία τρία χρόνια. Κι έτσι η κάθε μέρα έχει ένα επιχείρημα κατά της ενασχόλησης με τη διπλωματική, τη Δευτέρα κάνει ζέστη, την Τρίτη έχεις 'εξωτερικές δουλειές', την Τετάρτη έχεις τα γυναικολογικά σου, την Πέμπτη ξύπνησες στραβά, την Παρασκευή έχει κρύο και το Σαββατοκύριακο είναι γαμημένο Σαββατοκύριακο και θα 'πρεπε να κάνεις οτιδήποτε άλλο απ΄το να κλειστείς στη σχολή μπροστά απ΄το λάπτοπ ανάμεσα σε μισοτελειωμένες μακέτες.
Εν τέλει δεν ξέρεις τι σου φταίει και δεν ξέρεις τι θέλεις, χειμώνα ή καλοκαίρι, να δουλέψεις ή να τα ξύνεις, να μείνεις ή να φύγεις.
