28.12.11
27.12.11
24.12.11
23.12.11
21.12.11
περίεργα πράγματα συμβαίνουν
επίσης, αύριο θα βάλω σε εφαρμογή αυτό που λέει και ο τίτλος απ' το mixtape του space ghost> i quit my job and feel good
έρχονται υπέροχες μέρες
έρχονται υπέροχες μέρες
20.12.11
war
αισθάνομαι να βρισκόμαστε σε παγκόσμιο εμφύλιο πόλεμο και ελάχιστοι να το καταλαβαίνουν, παγκόσμιο λόγω της έκτασής του, εμφύλιο λόγω του βάθους του, λόγω των διαλυμένων κοινωνικών δομών που οδήγησαν σ' αυτόν, της πτώσης και έκπτωσης των ιδανικών
19.12.11
18.12.11
16.12.11
google maps
κοιτάω και ξανακοιτάω το χάρτη του Μαρόκκου
είναι ο τελικός προορισμός
και για να φτάσω εκεί, κοιτάω και ξανακοιτάω το χάρτη της Ισπανίας, της Γαλλίας και της Πορτογαλίας
μετράω μέρες
μετράω πόσα λεφτά έχω στην άκρη
συγκρίνω αεροπορικές και ιντερέιλ
ψάχνω το πρόγραμμα της σχολής
Ο Σεπτέμβρης είναι ο πιο ωραίος μήνας στην Αθήνα και ο Μάρτης στη Γερμανία (γιατί ΔΕΝ είσαι στη Γερμανία)
είναι ο τελικός προορισμός
και για να φτάσω εκεί, κοιτάω και ξανακοιτάω το χάρτη της Ισπανίας, της Γαλλίας και της Πορτογαλίας
μετράω μέρες
μετράω πόσα λεφτά έχω στην άκρη
συγκρίνω αεροπορικές και ιντερέιλ
ψάχνω το πρόγραμμα της σχολής
Ο Σεπτέμβρης είναι ο πιο ωραίος μήνας στην Αθήνα και ο Μάρτης στη Γερμανία (γιατί ΔΕΝ είσαι στη Γερμανία)
13.12.11
δευτέρα βράδυ
βρεθήκαμε για να κάνουμε μια εργασία. περάσαμε όλο το βράδυ καπνίζοντας, συζητώντας, βλέποντας συνεντεύξεις της Δημουλά, της Κιτσοπούλου, αποσπάσματα από σίριαλ των 90s, ακούγοντας Άσιμο και Σιδηρόπουλο. Πολύ ουσιαστικότερα απ' την εργασία, κυρία καθηγήτρια
12.12.11
10.12.11
buildings and people
Έχω αρχίσει να πιστεύω πως οι Γερμανοί δεν είναι σε θέση ούτε να μάθουν απ' την ιστορία τους, ούτε να την αξιολογήσουν σωστά. Πριν πέντε χρόνια διέλυσαν το Palast der Republik, ένα κτήριο ομολογουμένως όχι όμορφο, αλλά αυτό δεν ήταν το επιχείρημά τους. Περισσότερο ήταν μια προσπάθεια να εξαλείψουν κάθε υπόλειμμα της Ανατολικής Γερμανίας, πόσο μάλιστα δίπλα απ' την τουριστική Alexanderplatz. Από μέσα το κτήριο ήταν στ' αλήθεια όμορφο, οι αίθουσες του θα μπορούσαν κάλλιστα να χρησιμοποιούνται για διάφορες εκδηλώσεις και η μεταβατική χρήση που είχε την τελευταία δεκαετία, ως χώρος εκθέσεων και δρώμενων, έκαναν τις 'αλτέρνατιβ' γκαλερί-αποθήκες να ζηλεύουν. Του πήγαινε πολύ η τέχνη ανάμεσα στα μπετά, που οι δυτικοί είχαν ξεγυμνώσει με ζήλο, απομακρύνοντας ό,τι μπορούσαν, τα πάντα δηλαδή εκτός απ' το φέροντα οργανισμό. Τώρα εδώ και κάτι χρόνια το μόνο που υπάρχει στη θέση του είναι πρασινάδα, με σχέδια για ένα πολιτιστικό κέντρο (για το οποίο ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν λεφτά, το Βερολίνο είναι μια εξαιρετικά ύπερ-χρεωμένη πόλη), το οποίο θα ενσωματώνει προσόψεις του παλιού παλατιού. Το οποίο παλάτι βεβαίως δεν υπάρχει, το κατεδάφισαν οι κακοί Ανατολικοί (γιατί ήταν τόσο ερείπιο μετά τους βομβαρδισμούς του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που μόνο σε όνειρα επιστημονικής φαντασίας θα μπορούσε κανείς να το διασώσει και να το ανακαινίσει). Μούφα προσόψεις για μούφα μάρκετινγκ και τουρισμό.
Την προηγούμενη βδομάδα ανατίναξαν την Deutschlandhalle. Άλλο ένα μη ωραίο κτήριο, αλλά και πάλι αυτό δεν αποτέλεσε επιχείρημα. το θέμα ήταν ότι χτίστηκε επί Χίτλερ και λειτουργούσε ως φορέας συγκεκριμένων μηνυμάτων. Κανένας αρχιτέκτονας ή πολεοδόμος δε ρωτήθηκε, κανένας σοβαρός τουλάχιστον, η συζήτηση ήταν κυρίως πολιτική.
Αυτό, συν το γεγονός οτί τώρα φιλάνε τα πόδια των Εβραίων. Αν το Ισραήλ κήρυσσε πόλεμο στο Ιράν, θα κουνούσαν συγκαταβατικά το κεφάλι. Ακόμα και εναντίον της Γερμανίας να κήρυσσε πόλεμο το Ισραήλ, το πιο πιθανό θα ήταν να συμφωνούσαν και να διοργάνωναν αυτομαστιγώματα στις πλατείες (πλατείες δεν έχουν, πάρκα πες) για να εξαγνίσουν τα αμαρτήματά τους.
Όπως λέει ειρωνικά και ο γκραφιτάς, die DDR hat es nie gegeben.
kein Schloss in meinem Namen!
1.12.11
30.11.11
27.11.11
22.11.11
23.10.11
blowup
she isn't my wife really
we just had some kids
no, no kids
not even kids
sometimes, though, it... it feels as if we had kids
she isn't beautiful, she is... easy to live with
no she isn't
that's why I don't live with her
but even with beautiful girls, you...
you look at them and that’s that
that’s why they always end up…
and I’m stuck with them all day long
9.10.11
lanaaaaaaaaa
αυτο που λατρευω στην τυπισσα ειναι που το παιζει γκομενα, αλλα καταβαθος ξερει πως δεν ειναι χαζο-γκομενα
(το αποσπασμα με την Paz de la Huerta ομως που κολλαει?)
(το αποσπασμα με την Paz de la Huerta ομως που κολλαει?)
5.10.11
28.9.11
23.9.11
21.9.11
θα πω στον μπαμπά μου να σε δείρει
my parents were awesome
εμένα οι γονείς μου ακόμα γαμάνε
κάνε Χριστέ μου να πάρω τη δουλειά κι από μένα ό,τι θες....
16.9.11
11.9.11
10.9.11
23.7.11
11.7.11
26.6.11
25.6.11
csd
>προσκυνώ το άρμα στο σημερινό csd που έπαιζε depeche mode και το ζευγάρι που είχε ντυθεί αλα Luis Buñuel
>πιο πολύ απ' όλους, ζηλεύω τα μέλη της ορχίστρας στην όπερα
>καλοκαίρι διχως άντρες
>πιο πολύ απ' όλους, ζηλεύω τα μέλη της ορχίστρας στην όπερα
>καλοκαίρι διχως άντρες
23.6.11
Sedmikrasky
(shit i still love you still see you in bed)
σε οκτώ συνέχειες, βλέπαμε το daisies με την Μ και ενδιάμεσα πίναμε καφέδες με υποψήφιους συγκατοίκους κάνοντας την κλασική συζήτηση: τι μουσική ακούς, τι σπουδάζεις/έχεις σπουδάσει/πού δουλεύες, σ' αρέσει να μαγειρεύεις? όταν ο Ν μας είπε πως καταγεται από την Κροατία, ξεκίνησε μια έντονη κοινωνικοπολιτική συζήτηση και μετά από δέκα λεπτά ξέραμε και οι δύο πως αυτόν θέλαμε να μετακομίσει στο άδειο δωμάτιο. κι έτσι η αναλογία παμφάγων-χορτοφάγων ανεβαίνει στο 2:1. γιουχου!
19.5.11
17.5.11
erfurt
ολη η ερφουρτ ακουει κασετεεεεες, τη νυχτα, διπλα στο ποταμι, πανω στο ποδηλατο, χιπ χοπ να τρελαινεσαι :)
braids
en concert
μεχρι τελευταια στιγμη δεν ημουν σιγουρη αν ηθελα να παω η οχι
κι επαιξαν ΤΟΣΟ μα ΤΟΣΟ καλα, εμεινα μαλακας
ξεκινησαν με το κομματι απ το βιντεο, η τραγουδιστρια τα εσπαγε απειρα, η φωνη της θυμιζε τα καλυτερα απο joanna newsom σε ριμιξ με panda bear, ενα ψυχεδελικο indie shoegaze θαυμα απ το μοντρεαλ...
πωπω ποσο αγαπαω τον καναδα...
μεχρι τελευταια στιγμη δεν ημουν σιγουρη αν ηθελα να παω η οχι
κι επαιξαν ΤΟΣΟ μα ΤΟΣΟ καλα, εμεινα μαλακας
ξεκινησαν με το κομματι απ το βιντεο, η τραγουδιστρια τα εσπαγε απειρα, η φωνη της θυμιζε τα καλυτερα απο joanna newsom σε ριμιξ με panda bear, ενα ψυχεδελικο indie shoegaze θαυμα απ το μοντρεαλ...
πωπω ποσο αγαπαω τον καναδα...
1.5.11
super 8
We carved ourselves in light from John Karabelas
A forgotten super 8 reel is found. The images are washed out and of no use. After some heavy treatment, images emerge, lost memories are brought back to life, a lost page off a diary.
Shot on expired('77) super 8
21.4.11
oulipo
Some Oulipian constraints:
S+7, sometimes called N+7
Replace every noun in a text with the noun seven entries after it in a dictionary. For example, "Call me Ishmael. Some years ago..." (from Moby-Dick) becomes "Call me islander. Some yeggs ago...". Results will vary depending upon the dictionary used. This technique can also be performed on other lexical classes, such as verbs.
Snowball
A poem in which each line is a single word, and each successive word is one letter longer.
Lipogram
Writing that excludes one or more letters. The previous sentence is a lipogram in B, F, H, J, K, Q, V, Y, and Z (it does not contain any of those letters).
Prisoner's constraint, also called Macao constraint
A type of lipogram that omits letters with ascenders and descenders (b, d, f, g, h, j, k, l, p, q, t, and y).
Palindromes
Sonnets and other poems constructed using palindromic techniques.
Univocalism
A poem using only one vowel, although the vowel may be used in any of its aural forms. For example, "born" and "cot" could both be used in a univocalism, unlike "sew" and "beau".
S+7, sometimes called N+7
Replace every noun in a text with the noun seven entries after it in a dictionary. For example, "Call me Ishmael. Some years ago..." (from Moby-Dick) becomes "Call me islander. Some yeggs ago...". Results will vary depending upon the dictionary used. This technique can also be performed on other lexical classes, such as verbs.
Snowball
A poem in which each line is a single word, and each successive word is one letter longer.
Lipogram
Writing that excludes one or more letters. The previous sentence is a lipogram in B, F, H, J, K, Q, V, Y, and Z (it does not contain any of those letters).
Prisoner's constraint, also called Macao constraint
A type of lipogram that omits letters with ascenders and descenders (b, d, f, g, h, j, k, l, p, q, t, and y).
Palindromes
Sonnets and other poems constructed using palindromic techniques.
Univocalism
A poem using only one vowel, although the vowel may be used in any of its aural forms. For example, "born" and "cot" could both be used in a univocalism, unlike "sew" and "beau".
8.4.11
γουιτζι
καλοκαίρι, 3 εβδομάδες στην Πελοπόννησο, σε μια ερημική παραλία, να προστατεύω τα αυγά της caretta caretta! free camping, mothafacka! ήλιος και θάλασσα και φύση, φύση, φύση, όλη η ομορφιά και τα απέραντο και το τέλειο και το υπέρτατο και η ηρεμία και η γαλήνη και η έκσταση του να είσαι στη φύση, από τη φύση και για τη φύση...
και δίπλα μου, ο weegee. μα πόση ευτυχία!
24.3.11
hand-saw
a hawk and a hacksaw. τους βγαινει φυσικα. ειναι ανακουφιστικο που αυτη η υπεροχη μουσικη κληρονομια εκτιμαται απο καποιους, εστω κι οχι απ' τα παιδια της.
αν και το ν' ακουω τη Heather να τραγουδαει ελληνικα ηταν γελοιο. δεν ειναι η προφορα. ειναι ο τονος της φωνης της. και ειναι τοσο ντροπαλη, αντιθετα με το βιολι της. κανω στην Ι. "πιστευω πως θα της ταιριαζε να τραγουδαει γιαπωνεζικα" "μαλακα, κι εγω πριν λιγο σκεφτομουν πως ειναι σα να τραγουδαει το κρασακι του Τσου!"
23.3.11
schokoschokoschoko
το καλυτερο κεικ σοκολατας εβερ. εβερ εβερ. ισως να συγκρινεται και το ζουμερο της κουκουβαγιας μαζι του, αλλα εχω χρονια να φαω. στην πραγα, αδερφες μου, στην πραγα.
3.3.11
home
Him: Jade
Her: Alexander
Him: Do you remember that day you fell out of my window?
Her: I sure do, you came jumping out after me
Him: Well, you fell on the concrete, nearly broke your ass, you were bleeding all over the place and I rushed you out to the hospital, you remember that?
Her: Yes, I do
Him: Well, there's something I never told you about that night
Her: What didn't you tell me?
Him: While you were sitting in the backseat smoking a cigarette you thought was going to be your last, I was falling deep, deeply in love with you, and I never told you until just now
Her: Alexander
Him: Do you remember that day you fell out of my window?
Her: I sure do, you came jumping out after me
Him: Well, you fell on the concrete, nearly broke your ass, you were bleeding all over the place and I rushed you out to the hospital, you remember that?
Her: Yes, I do
Him: Well, there's something I never told you about that night
Her: What didn't you tell me?
Him: While you were sitting in the backseat smoking a cigarette you thought was going to be your last, I was falling deep, deeply in love with you, and I never told you until just now
28.2.11
And you can use those teeth as a ladder up to mouth's cradle
Medúlla, ξανά και ξανά, σπονδές στην ιέρεια
27.2.11
26.2.11
Το Νοέμβριο του 1979, λίγο αφότου είχε συµπληρώσει δέκα χρόνια στην εξουσία, ο Μουαµάρ Καντάφι δέχθηκε να µιλήσει στην Ιταλίδα δηµοσιογράφο Οριάνα Φαλάτσι. Το προϊόν εκείνης της συνάντησης δηµοσιεύθηκε στην εφηµερίδα «Κοριέρε ντέλα Σέρα» στις 2 ∆εκεµβρίου του ίδιου έτους. Ένα απόσπασµα από εκείνη τη συνέντευξη:
Επανάσταση είναι όταν οι µάζες κάνουν την επανάσταση. Η λαϊκή επανάσταση. Αλλά ακόµη και όταν την επανάσταση την κάνει κάποιος άλλος στο όνοµα των µαζών, µπορεί να είναι επανάσταση. Είναι λαϊκή γιατί έχει την στήριξη των µαζών και εκφράζει τηθέληση των µαζών.
Αυτό όµως που συνέβη στη Λιβύη τον Σεπτέµβριο του 1969 δεν ήταν καθόλου επανάσταση. Ηταν πραξικόπηµα, ναι ή όχι;
Είχατε πει το ίδιο πράγµα στον Χοµεϊνί.
Αλήθεια είναι, ανατρέχω πάντα σε αυτή τη σύγκριση όταν παίρνω συνέντευξη από κάποιον που µου θυµίζει τον Μουσολίνι. Συνταγµατάρχα, δεδοµένου ότι δεν θεωρείτε τον εαυτό σας δικτάτορα ούτε πρόεδρο ή υπουργό, εξηγήστε µου: τι αξίωµα έχετε;
Ασφαλώς και το έχω διαβάσει. ∆εν παίρνει και πολύ χρόνο. Το πολύ ένα τέταρτο, είναι τόσο µικρό! Η πουδριέρα µου είναι πιο µεγάλη από το πράσινο βιβλιαράκι σας.
∆ίκιο έχει. Πόσο καιρό σας πήρε να το γράψετε;
Ας µιλήσουµε για την επανάσταση. Τι εννοείτε µε τον όρο επανάσταση; Και ο Παπαδόπουλος µιλούσε για επανάσταση. Και ο Πινοσέτ. Ακόµη και ο Μουσολίνι.
Επανάσταση είναι όταν οι µάζες κάνουν την επανάσταση. Η λαϊκή επανάσταση. Αλλά ακόµη και όταν την επανάσταση την κάνει κάποιος άλλος στο όνοµα των µαζών, µπορεί να είναι επανάσταση. Είναι λαϊκή γιατί έχει την στήριξη των µαζών και εκφράζει τηθέληση των µαζών.
Αυτό όµως που συνέβη στη Λιβύη τον Σεπτέµβριο του 1969 δεν ήταν καθόλου επανάσταση. Ηταν πραξικόπηµα, ναι ή όχι;
Ναι, αλλά έγινε επανάσταση µετά. Εγώ έκανα το πραξικόπηµα και οι εργαζόµενοι έκαναν την επανάσταση: κατέλαβαν τα εργοστάσια, διέλυσαν την µοναρχική διοίκηση και ίδρυσαν λαϊκές επιτροπές. Με λίγα λόγια, απελευθερώθηκαν µόνοι τους. Το ίδιο έκαναν οι φοιτητές ώστε σήµερα στη Λιβύη να µετράει µόνο ο λαός.
Αλήθεια; Τότε γιατί βλέπω µόνο πορτρέτα σας όπου και να κοιτάξω;
Αλήθεια; Τότε γιατί βλέπω µόνο πορτρέτα σας όπου και να κοιτάξω;
Εγώ τι σχέση έχω; Είναι κάτι που θέλει ο λαός. Τι µπορώ να κάνω για να τον εµποδίσω;
Ε καλά, απαγορεύετε τόσα πράγµατα, αλίµονο εάν δεν µπορείτε να εµποδίσετε αυτή τη λατρεία στο πρόσωπό σας, αυτούς τους ύµνους που ακούγονται συνέχεια στην τηλεόραση.
Και τι θέλετε να κάνω;
Τίποτα. Είναι ότι όταν ήµουν µικρή γινόταν το ίδιο πράγµα µε τον Μουσολίνι.
Είχατε πει το ίδιο πράγµα στον Χοµεϊνί.
Αλήθεια είναι, ανατρέχω πάντα σε αυτή τη σύγκριση όταν παίρνω συνέντευξη από κάποιον που µου θυµίζει τον Μουσολίνι. Συνταγµατάρχα, δεδοµένου ότι δεν θεωρείτε τον εαυτό σας δικτάτορα ούτε πρόεδρο ή υπουργό, εξηγήστε µου: τι αξίωµα έχετε;
Είµαι ο ηγέτης της επανάστασης. Α, πώς φαίνεται ότι δεν έχετε διαβάσει το «Πράσινο Βιβλίο» µου!
Ασφαλώς και το έχω διαβάσει. ∆εν παίρνει και πολύ χρόνο. Το πολύ ένα τέταρτο, είναι τόσο µικρό! Η πουδριέρα µου είναι πιο µεγάλη από το πράσινο βιβλιαράκι σας.
Μιλάτε όπως ο Σαντάτ. Αυτός λέει ότι χωράει στην παλάµη ενός χεριού.
∆ίκιο έχει. Πόσο καιρό σας πήρε να το γράψετε;
Πολλά χρόνια. Πριν βρω την τελική λύση χρειάστηκε να διαλογιστώ πολύ πάνω στην ανθρώπινη ιστορία.
Αλήθεια; Και πώς καταλήξατε στο συµπέρασµα ότι η δηµοκρατία είναι ένα δικτατορικό σύστηµα, η Βουλή απάτη, οι εκλογές κοροϊδία;
Φαίνεται ότι δεν µελετήσατε καλά το βιβλίο µου, δεν προσπαθήσατε να καταλάβετε τι είναι η Τζαµαχιρίγια. Πρέπει να έρθετε να µείνετε εδώ και ναδείτε πώς λειτουργεί µια χώρα όπου δεν υπάρχει ούτε κυβέρνηση, ούτε Βουλή, ούτε απεργίες.
Και η αντιπολίτευση πού είναι;
Ποια αντιπολίτευση; Οταν όλοι είναι µέλη της Λαϊκής Εθνοσυνέλευσης, τι χρειάζεται η αντιπολίτευση; Οταν ο λαός κυβερνιέται µόνος του χωρίς κυβέρνηση πού να κάνει κάποιος αντιπολίτευση; Σε κάτι που δεν υπάρχει;
από Τα Νέα, πώς μπορείς να κάνεις ένα δολοφόνο σκουπίδι (βέβαια, δεν ξέρω τι τέλος είχε αυτή η Ιταλίδα)
22.2.11
Κόναν ο Τρομερός
Ο Κόναν πληροφορείται ότι στην άλλη άκρη του κόσμου υπάρχει ένα πανύψηλο βουνό, στην κορυφή του οποίου βρίσκεται ένα παλάτι και μέσα στο οποίο κατοικεί ο γέροντας που κατέχει την απόλυτη σοφία της ζωής.
Ζαλώνεται, λοιπόν, την ασπίδα, γραπώνει τη σπάθα, φοράει το γούνινο σωβρακάκι του και ξεκινάει για το βουνό.
Περνάει την Έρημο της Δίψας, το Φαράγγι Χωρίς Πάτο, ξυστά απ' το Πηγάδι των Χιλίων Ευχών, και μετά από πορεία εκατό ημερών , φτάνει στους πρόποδες του Βουνού της Σοφίας, το οποίο βλέπει να χάνεται μέσα στα σύννεφα.
Αρχίζει την ανάβαση, τα μπράτσα σφίγγονται, οι φλέβες τινάζονται, το γούνινο σωβρακάκι τον προστατεύει απ' το κρύο.
Βρυχάται όταν, κουρασμένος από την ανάβαση, πατάει στο πλάτωμα στην κορυφή και βλέπει το κάστρο του Γέροντα να ορθώνεται μπροστά του.
Συναντα μια ξύλινη πύλη η οποια είναι κλειστή, αλλά την γκρεμίζει βρυχόμενος με ένα χτύπημα της ασπίδας του. Η επόμενη πόρτα ειναι πιο βαριά και πιο μεγαλη, απαιτεί πιο δυνατό χτύπημα.Αλλα ο Κοναν δεν το βαζει κατω βγαζει την σπαθα μπαμμ μπουμ την σπαει και αυτη. Η τρίτη ειναι σιδερένια, τεραστια στο μηκος και στο πλατος,γεματη καρφια και αλυσιδες . Ο Κοναν ομως δεν πτοειται!! Χτυπιεται, φωναζει (UGAAA) βγαζει τον συδερενιο σπαθο του, το τεραστιο σφυρι του..χτυπαει ντακα ντουκα... ποδια ,χερια..κεφαλι ,,και τελικα μετα απο πολλε φωνες εξαντλιση και ιδρωτα , η πορτα πεφτει κατω και ο βρυχηθμός του Κόναν σπάει τη σιωπή της ψυχρής κυκλικής αίθουσας, στην οποία ο γέροντας συλλογίζεται με τα δάχτυλα ενωμένα κάτω απ'το πηγούνι του καθισμένος στον θρόνο του.
Ο Κόναν πλησιάζει το κέντρο της αίθουσας και ακουμπάει τα όπλα του μπροστά στα πόδια του Σοφού.
-ΚΟΝΑΝ: Γεροντα!! (arghh) μου είπαν ότι κατέχεις το μυστικό των μυστικών καλυτερα να αρχισεις να μιλας λοιπον!
- ΓΕΡΟΝΤΑΣ: Υπάρχουν και τα πόμολα, Κόναν.
-KONAN : Μιλάς με γρίφους, γέροντα...
Ζαλώνεται, λοιπόν, την ασπίδα, γραπώνει τη σπάθα, φοράει το γούνινο σωβρακάκι του και ξεκινάει για το βουνό.
Περνάει την Έρημο της Δίψας, το Φαράγγι Χωρίς Πάτο, ξυστά απ' το Πηγάδι των Χιλίων Ευχών, και μετά από πορεία εκατό ημερών , φτάνει στους πρόποδες του Βουνού της Σοφίας, το οποίο βλέπει να χάνεται μέσα στα σύννεφα.
Αρχίζει την ανάβαση, τα μπράτσα σφίγγονται, οι φλέβες τινάζονται, το γούνινο σωβρακάκι τον προστατεύει απ' το κρύο.
Βρυχάται όταν, κουρασμένος από την ανάβαση, πατάει στο πλάτωμα στην κορυφή και βλέπει το κάστρο του Γέροντα να ορθώνεται μπροστά του.
Συναντα μια ξύλινη πύλη η οποια είναι κλειστή, αλλά την γκρεμίζει βρυχόμενος με ένα χτύπημα της ασπίδας του. Η επόμενη πόρτα ειναι πιο βαριά και πιο μεγαλη, απαιτεί πιο δυνατό χτύπημα.Αλλα ο Κοναν δεν το βαζει κατω βγαζει την σπαθα μπαμμ μπουμ την σπαει και αυτη. Η τρίτη ειναι σιδερένια, τεραστια στο μηκος και στο πλατος,γεματη καρφια και αλυσιδες . Ο Κοναν ομως δεν πτοειται!! Χτυπιεται, φωναζει (UGAAA) βγαζει τον συδερενιο σπαθο του, το τεραστιο σφυρι του..χτυπαει ντακα ντουκα... ποδια ,χερια..κεφαλι ,,και τελικα μετα απο πολλε φωνες εξαντλιση και ιδρωτα , η πορτα πεφτει κατω και ο βρυχηθμός του Κόναν σπάει τη σιωπή της ψυχρής κυκλικής αίθουσας, στην οποία ο γέροντας συλλογίζεται με τα δάχτυλα ενωμένα κάτω απ'το πηγούνι του καθισμένος στον θρόνο του.
Ο Κόναν πλησιάζει το κέντρο της αίθουσας και ακουμπάει τα όπλα του μπροστά στα πόδια του Σοφού.
-ΚΟΝΑΝ: Γεροντα!! (arghh) μου είπαν ότι κατέχεις το μυστικό των μυστικών καλυτερα να αρχισεις να μιλας λοιπον!
- ΓΕΡΟΝΤΑΣ: Υπάρχουν και τα πόμολα, Κόναν.
-KONAN : Μιλάς με γρίφους, γέροντα...
φτηνά τσιγάρα
Χόμπι (το) [ακλ.] η ερασιτεχνική ενασχόληση κάποιου με κάτι, που του δίνει μεγάλη ευχαρίστηση, συχνά ως διέξοδος από την κούραση και την καθημερινότητα: έχει ~ να συλλέγει νομίσματα
[ΕΤΥΜ. (αγγλ. hobby, που αρχικώς αναφερόταν σε ράτσα μικρού αλόγου, (hobbin, χαιδευτ. του κυρ. ον. Robin. Κατά τον 16ο αι. στην Αγγλία η λ. δήλωσε ένα είδος μπαστουνιού με λαβή σχήματος κεφαλής αλόγου, το οποίο χρησίμευε σε παιγνίδια. Η σημερινή σημ. απαντά από τον 17ο αι.]
Χομπίστας (ο) Η σημασία της λ. Χομπίστας δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μπερδεύεται με την έννοια του "ανθρώπου που έχει χόμπι" με τον κλασικό ορισμό του χόμπι ως ορίζει ο Γ. Μπαμπινιώτης άνωθεν. Ο χομπίστας είναι αυτός, ο ένας, ο μοναδικός, ο ρετρό, ο vintage, ο απόλυτα γραφικός, ο ρηξικέλευθος, ο δωρικός, αυτός που ορίζει τον πυρήνα στον "σκληροπυρηνικό", ο ντεκαπάζ, ο ρελαντί, ο τρισμέγιστος, ο τίγρης, το σαρκοβόρο εκείνο τέρας που θα δεις στον δρόμο και θα σου βγει από μόνο του "βρε, κοίτα έναν χομπίστα! Πωω είναι θεός!"
[ΕΤΥΜ. (αγγλ. hobby, που αρχικώς αναφερόταν σε ράτσα μικρού αλόγου, (hobbin, χαιδευτ. του κυρ. ον. Robin. Κατά τον 16ο αι. στην Αγγλία η λ. δήλωσε ένα είδος μπαστουνιού με λαβή σχήματος κεφαλής αλόγου, το οποίο χρησίμευε σε παιγνίδια. Η σημερινή σημ. απαντά από τον 17ο αι.]
Χομπίστας (ο) Η σημασία της λ. Χομπίστας δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μπερδεύεται με την έννοια του "ανθρώπου που έχει χόμπι" με τον κλασικό ορισμό του χόμπι ως ορίζει ο Γ. Μπαμπινιώτης άνωθεν. Ο χομπίστας είναι αυτός, ο ένας, ο μοναδικός, ο ρετρό, ο vintage, ο απόλυτα γραφικός, ο ρηξικέλευθος, ο δωρικός, αυτός που ορίζει τον πυρήνα στον "σκληροπυρηνικό", ο ντεκαπάζ, ο ρελαντί, ο τρισμέγιστος, ο τίγρης, το σαρκοβόρο εκείνο τέρας που θα δεις στον δρόμο και θα σου βγει από μόνο του "βρε, κοίτα έναν χομπίστα! Πωω είναι θεός!"
11.2.11
εξαφανίσεις
θα 'θελα να πήγαινα στη χώρα που έχουν καταλήξει τα δέκα χιλιάδες τσιμπιδάκια που έχω χάσει απ' την αρχή της χρονιάς. σε κάθε περίπτωση, είναι καλύτερο να τα πηγαίνεις καλά με τον άγιο φανούριο, παρά με τον άγιο βασίλη.
επίσης: ο επόμενος τόπος κατοικίας μου
και: η συγκάτοικος μου μόλις έψησε ψωμί, από σκόνη για μείγμα, στις 2 το βράδυ!
τέλος: άνκα, θα πεθάνεις
9.2.11
26.1.11
περί των αρχιτεκτονικών διαγωνισμών vol. 2
σε διάλεξη του Patrick Gmür σήμερα, επιβεβαιώθηκε η θεωρία μου ότι ολόκληρη η Ελβετία είναι μια τεράστια μασονία και η πιο μικροαστική χώρα, ολόκληρου του πλανήτη κατά πάσα πιθανότητα
περί των αρχιτεκτονικών διαγωνισμών vol. 1
πριν από μερικές μέρες, σε διάλεξη του Julien de Smedt, η Zaha Hadid έβγαλε φτερά.
'i'm sorry guys, but we need a Zaha in town'
'i'm sorry guys, but we need a Zaha in town'
17.1.11
15.1.11
my favorite
λάρυγγας
"ΚΑΡΙΜΠΟΥ ΣΟΥΙΜ 2010
-το οντέσα το άκουσα την ημέρα που έγινε κάτι άρρωστο και υπερσημαντικό για μένα και έτσι το έχω συνδέσει με την ωραιότερη ψυχολογία όλων των εποχών
-όλος ο δίσκος, μου θυμίζει όσο τίποτα την βαρκελώνη και την άνοιξη μου εκεί, και την βόλτα στο περπινιάν με το αμάξι του ιμανόλ, και το σαν με τον αχμέτ, και το καιλί με τα πνευστά και τον φέλιξ, και το τζαμέλια στο σπίτι του παπιώτη και διάφορα πολλά πολλά. και το found out, στην ταράτσα του τζάμπιτατ και να μου λέει ποσο κομματάρα είναι και να νιώθω τα πάντα.
-και τις χιλιάδες βόλτες στην άδεια παραλία και να ακούω το χάνιμπαλ, και να ακούω ΑΥΤΟ το άδειασμα, αυτό το άδειασμα που η αξία του αγγίζει όλη την μουσική που έχει γραφτεί ποτέ, με την φωνή αυτή και αυτό το όνειρο
-και το bowls μέσα στο αμάξι του σίμου ενώ πηγαίναμε προς πήλιο και τα μπάσα που σκάγανε και εντελώς ξαφνικά όλα αποκτούσαν νόημα για άλλη μία φορά, για πάντα.
-και την εικόνα του καριμπού να κάνει τα διδακτορικά του και συγχρόνως να κάνει ανθρώπους να κλαίνε, και να ακούει ζόμπις, και μετα να ακούει τέν ράγκας όν ε ντίσκο μπίτ, και μετά να κλαίει και ο ίδιος, και μετά να κολυμπάει αυτός με τον ιωσηφίδη μαζί, και μετά να χορεύουν, και μετά να είναι και αυτός ένα με όλους αυτούς τους ανθρώπους που αποφάσισαν πως η ζωή τους είναι κενή και άδεια αν δεν ασχολούνται μόνο με αυτά που τους αρέσουν, και πως είμαι ελάχιστος μπροστά σε όλα αυτά. και ο γούντι άλεν που ξυπνάει κάθε μέρα και κάθεται μπροστά στην γραφομηχανή και γράφει, και ο κρίστιαν που δουλεύει 6 μήνες τον χρόνο και τους υπόλοιπους 6 κάνει περιοδείες στο εξώτερο σύμπαν και όλα αυτά μαζί. και πάντα ο καριμπού κάπου εκεί, με το άμπλετον και τα μαθηματικά του και την αγάπη του και να με κάνει να γίνομαι λιώμα στο πάτωμα από την στεναχώρια, μέχρι που αποφάσισα οτι όχι δεν πάει άλλο, όχι άλλη στεναχώρια, όχι άλλο άγνωστο, όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ, και το πολύ πολύ να φάμε μερικά σκατά ακόμα.
-αλλά τι πειράζει? όλα είναι εφικτά ούτως ή άλλως
-είχα πολλά χρόνια να ακούσω δίσκο τόσο πολυ όσο άκουσα αυτόν. πραγματικά. το σουίμ το έχω ακούσει πιό πολλές φορές από το μεριγουέδερ, πιό πολλές από το όντελέι, λίγο λιγότερες από το μαντβιλένι και το ιλινόιζ. είναι δισκάρα, και όλα αλλάξανε για πάντα το βράδυ που είδα το τζαμέλια στον ύπνο μου και ξύπνησα και ήμουν δυστυχισμένος χωρίς να ξέρω γιατί, αλλά μετά κατάλαβα, και μετά από μήνες έφτασε η ώρα και είπα τα συγγνώμη μου εκεί που έπρεπε και στον εαυτό μου και ακολούθησα το χάος και βούτηξα μέσα του.
-και κάθομαι τέτοια ώρα, εδώ στην βέροια(ΗΜΑΘΙΑ, όπως λέμε Κλίβελαντ, ΟΧΑΙΟ) και κοιτάω το σχολείο απέναντι, και σκέφτομαι ότι οι συγκυρίες μας έκαναν αυτό που είμαστε, αλλά όχι, δεν πρέπει να το πιστέψω. το μόνο που μας έκανε είναι τα λάθη μας, και μάλλον τα λάθη των άλλων, αλλά στην περίπτωση μου, εγώ εχω κάνει τα περισσότερα, αλλά και πάλι δεν ξέρω.
-αγόρασα ένα βιβλίο του τσινγκιζ αϊτματοβ που λέγεται τζαμίλια και "πρόκειται για την ιστορία της όμορφης, δυναμικής τζαμιλια που, αδιαφορώντας για τις παλιές, πατριαρχικές παραδόσεις του τόπου της, ακολουθεί τολμηρά το δρόμο της καρδιάς της, βέβαιη πως κατακτάει την ευτυχία της. η ηρωίδα συνδυάζει τη νεανική ορμή με την όρεξη για δουλειά, τη γυναικεία ευαισθησία με το ακατάβλητο ερωτικό πάθος."
-πήρα και τον καιρό και το παράθυρο στο χαος του καστοριάδη για να έρθω στα ίσα μου. επίσης πηραμε το συμπόσιο του πλάτωνα, την επικράτεια των σημείων του ρολαν μπαρτ, την ζαζί στο μετρό του κενώ, και κάτι σίγουρα ξεχνάω.
-ο ιλαν μου έστειλε το τελος της ζήλιας του προυστ (ΤΟΥ 1988 ΕΚΔΟΣΗ ΑΓΡΑΣ ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΣΗ ΕΥΤΥΧΙΑ) και επίσης το "καποιος plume" του ανρί μισσώ. σκέφτομαι να του στείλω και τα δύο νεφρά μου για να ανταποδώσω
-θυμάμαι τον φέλιξ να μου λέει πόσο πολύ του αρέσουν οι φωνές στο καιλί και πόσο πολύ αρρωσταίνει με την παραγωγή, και εγώ καταλαβαίνω ότι όλα αυτά είναι επί πενήντα ίσως, αλλά μπορεί και περισσότερο.
-αλλά το μόνο σίγουρο έιναι ότι ο καριμπού είναι εκεί για να μας θυμίζει το πως όσοι μουσικοί γαμάνε επανεφευρίσκουν τον εαυτό τους όποτε τους πιάσει, και προφανώς κάποιοι γαμάνε γιατί είναι πάντα οι ίδιοι, αλλά ο καριμπού είναι ο θεός ο ίδιος, και είναι ένας από τους 3-4 λόγους που κάνανε όμορφο το 2010 μου, από όλες τις απόψεις. οι άλλοι δυο τρεις λόγοι είναι 1. αυνανισμός, 2. μπέργκερς, 3. σκληρός δίσκος.
-όλα είναι σχετικά μαζί τους, πρέπει να βρω αλυσίδες για μεθαύριο στην περίπτωση που χρειαστούν, έχω φάει πολύ αυτές τις μέρες, και κατάλαβα ότι την ευτυχία που παίρνω από τα βιβλιά δεν την παίρνω από ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ.
-χμμμ, ίσως από τα μπέργκερ και τον αυνανισμό."
"ΚΑΡΙΜΠΟΥ ΣΟΥΙΜ 2010
-το οντέσα το άκουσα την ημέρα που έγινε κάτι άρρωστο και υπερσημαντικό για μένα και έτσι το έχω συνδέσει με την ωραιότερη ψυχολογία όλων των εποχών
-όλος ο δίσκος, μου θυμίζει όσο τίποτα την βαρκελώνη και την άνοιξη μου εκεί, και την βόλτα στο περπινιάν με το αμάξι του ιμανόλ, και το σαν με τον αχμέτ, και το καιλί με τα πνευστά και τον φέλιξ, και το τζαμέλια στο σπίτι του παπιώτη και διάφορα πολλά πολλά. και το found out, στην ταράτσα του τζάμπιτατ και να μου λέει ποσο κομματάρα είναι και να νιώθω τα πάντα.
-και τις χιλιάδες βόλτες στην άδεια παραλία και να ακούω το χάνιμπαλ, και να ακούω ΑΥΤΟ το άδειασμα, αυτό το άδειασμα που η αξία του αγγίζει όλη την μουσική που έχει γραφτεί ποτέ, με την φωνή αυτή και αυτό το όνειρο
-και το bowls μέσα στο αμάξι του σίμου ενώ πηγαίναμε προς πήλιο και τα μπάσα που σκάγανε και εντελώς ξαφνικά όλα αποκτούσαν νόημα για άλλη μία φορά, για πάντα.
-και την εικόνα του καριμπού να κάνει τα διδακτορικά του και συγχρόνως να κάνει ανθρώπους να κλαίνε, και να ακούει ζόμπις, και μετα να ακούει τέν ράγκας όν ε ντίσκο μπίτ, και μετά να κλαίει και ο ίδιος, και μετά να κολυμπάει αυτός με τον ιωσηφίδη μαζί, και μετά να χορεύουν, και μετά να είναι και αυτός ένα με όλους αυτούς τους ανθρώπους που αποφάσισαν πως η ζωή τους είναι κενή και άδεια αν δεν ασχολούνται μόνο με αυτά που τους αρέσουν, και πως είμαι ελάχιστος μπροστά σε όλα αυτά. και ο γούντι άλεν που ξυπνάει κάθε μέρα και κάθεται μπροστά στην γραφομηχανή και γράφει, και ο κρίστιαν που δουλεύει 6 μήνες τον χρόνο και τους υπόλοιπους 6 κάνει περιοδείες στο εξώτερο σύμπαν και όλα αυτά μαζί. και πάντα ο καριμπού κάπου εκεί, με το άμπλετον και τα μαθηματικά του και την αγάπη του και να με κάνει να γίνομαι λιώμα στο πάτωμα από την στεναχώρια, μέχρι που αποφάσισα οτι όχι δεν πάει άλλο, όχι άλλη στεναχώρια, όχι άλλο άγνωστο, όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ, και το πολύ πολύ να φάμε μερικά σκατά ακόμα.
-αλλά τι πειράζει? όλα είναι εφικτά ούτως ή άλλως
-είχα πολλά χρόνια να ακούσω δίσκο τόσο πολυ όσο άκουσα αυτόν. πραγματικά. το σουίμ το έχω ακούσει πιό πολλές φορές από το μεριγουέδερ, πιό πολλές από το όντελέι, λίγο λιγότερες από το μαντβιλένι και το ιλινόιζ. είναι δισκάρα, και όλα αλλάξανε για πάντα το βράδυ που είδα το τζαμέλια στον ύπνο μου και ξύπνησα και ήμουν δυστυχισμένος χωρίς να ξέρω γιατί, αλλά μετά κατάλαβα, και μετά από μήνες έφτασε η ώρα και είπα τα συγγνώμη μου εκεί που έπρεπε και στον εαυτό μου και ακολούθησα το χάος και βούτηξα μέσα του.
-και κάθομαι τέτοια ώρα, εδώ στην βέροια(ΗΜΑΘΙΑ, όπως λέμε Κλίβελαντ, ΟΧΑΙΟ) και κοιτάω το σχολείο απέναντι, και σκέφτομαι ότι οι συγκυρίες μας έκαναν αυτό που είμαστε, αλλά όχι, δεν πρέπει να το πιστέψω. το μόνο που μας έκανε είναι τα λάθη μας, και μάλλον τα λάθη των άλλων, αλλά στην περίπτωση μου, εγώ εχω κάνει τα περισσότερα, αλλά και πάλι δεν ξέρω.
-αγόρασα ένα βιβλίο του τσινγκιζ αϊτματοβ που λέγεται τζαμίλια και "πρόκειται για την ιστορία της όμορφης, δυναμικής τζαμιλια που, αδιαφορώντας για τις παλιές, πατριαρχικές παραδόσεις του τόπου της, ακολουθεί τολμηρά το δρόμο της καρδιάς της, βέβαιη πως κατακτάει την ευτυχία της. η ηρωίδα συνδυάζει τη νεανική ορμή με την όρεξη για δουλειά, τη γυναικεία ευαισθησία με το ακατάβλητο ερωτικό πάθος."
-πήρα και τον καιρό και το παράθυρο στο χαος του καστοριάδη για να έρθω στα ίσα μου. επίσης πηραμε το συμπόσιο του πλάτωνα, την επικράτεια των σημείων του ρολαν μπαρτ, την ζαζί στο μετρό του κενώ, και κάτι σίγουρα ξεχνάω.
-ο ιλαν μου έστειλε το τελος της ζήλιας του προυστ (ΤΟΥ 1988 ΕΚΔΟΣΗ ΑΓΡΑΣ ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΣΗ ΕΥΤΥΧΙΑ) και επίσης το "καποιος plume" του ανρί μισσώ. σκέφτομαι να του στείλω και τα δύο νεφρά μου για να ανταποδώσω
-θυμάμαι τον φέλιξ να μου λέει πόσο πολύ του αρέσουν οι φωνές στο καιλί και πόσο πολύ αρρωσταίνει με την παραγωγή, και εγώ καταλαβαίνω ότι όλα αυτά είναι επί πενήντα ίσως, αλλά μπορεί και περισσότερο.
-αλλά το μόνο σίγουρο έιναι ότι ο καριμπού είναι εκεί για να μας θυμίζει το πως όσοι μουσικοί γαμάνε επανεφευρίσκουν τον εαυτό τους όποτε τους πιάσει, και προφανώς κάποιοι γαμάνε γιατί είναι πάντα οι ίδιοι, αλλά ο καριμπού είναι ο θεός ο ίδιος, και είναι ένας από τους 3-4 λόγους που κάνανε όμορφο το 2010 μου, από όλες τις απόψεις. οι άλλοι δυο τρεις λόγοι είναι 1. αυνανισμός, 2. μπέργκερς, 3. σκληρός δίσκος.
-όλα είναι σχετικά μαζί τους, πρέπει να βρω αλυσίδες για μεθαύριο στην περίπτωση που χρειαστούν, έχω φάει πολύ αυτές τις μέρες, και κατάλαβα ότι την ευτυχία που παίρνω από τα βιβλιά δεν την παίρνω από ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ.
-χμμμ, ίσως από τα μπέργκερ και τον αυνανισμό."
trish
δεν ξέρω πώς να την περιγράψω, αυτή τη στεναχώρια και τη ματαιότητα που νοιώθεις όταν μαθαίνεις για το θάνατο κάποιου αξιόλογου ανθρώπου.
το ίδιο μούδιασμα, μετα την είδηση για το θάνατο της Trish Keenan, της Pina Bausch ή του Mark Linkous.
ακόμα και αν η τέχνη τους δε σ' άρεσε σε όλες τις εκφάνσεις της, είναι κάτι σα σεβασμός
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)