29.4.12
26.4.12
electronic beats
τις τελευταίες μέρες δεν μπορώ ν' ακούσω τίποτα ηλεκτρονικό, το 'χω ρίξει στους φυσικούς ήχους, μέχρι και ο αγαπημένος forest swords με ξενερώνει. μόνο dirty beaches σηκώνει ακόμα το αυτί μου κι αυτό
25.4.12
dormir
δεν μπορώ να κοιμηθώ. όταν φτάνει 12, δεν έχω πια τίποτα να κάνω, ούτε θέλω να διαβάσω άλλο, τίποτα άλλο, ούτε να δω ταινία, ούτε ντοκιμαντέρ, θέλω μόνο να καπνίσω, και δεν έχω τι να κάνω, δε θέλω να κλείσω τα μάτια και να κοιμηθώ, η ζωή είναι πολύ μικρή για να κοιμάσαι απ' τις 12, αλλά γαμώτο, ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ!
22.4.12
20.4.12
μαργαρίτα
μου κάνει πολύ καλό να διαβάζω καραπάνου.... με κάνει να θέλω να γράψω ξανά, να διαβάσω πολύ, και κυρίως, βλέπω τις ψυχώσεις της απ' έξω, κάτι που με βοηθάει να αναλογιστώ τις δικές μου ψυχώσεις, να τις περιεργαστώ και να τις ψηλαφίσω, κι έτσι να μην τις αφήσω να με τραβήξουν ξανά κάτω
υπέροχες μέρες, μέχρι και το βερολίνο μπορεί να γίνεται όμορφο πού και πού. νοιώθω σχεδόν ερωτευμένη, προσπαθώ να μην το αφήσω να με αποπάρει
σκέφτομαι τον Π, αναρωτιέμαι γιατί δεν μπορούμε ποτέ να τα 'χουμε καλά, πάντα κάποιος θα τρώγεται με τα ρούχα του. κόμπλεξ... θέλω να του φωνάξω, ΞΕΚΟΛΛΑΑΑΑ, αλλά δεν γίνεται, έχει βουλιάξει στη μιζέρια του και την κακεντρέχεια.
σκέφτομαι τον Π (το δεύτερο) και χαμογελάω, και μέχρι και το βερολίνο γίνεται όμορφο και μετά θυμώνω με τον εαυτό μου που πάντα χρειάζεται ένα Π για να κάνει το βερολίνο όμορφο. αλλά μετά θυμάμαι το χαμόγελό του όταν γύρισα με το παγωτό στρατσιατέλα και, απλώς, σκέφτομαι τον Π
η καραπάνου με κάνει να θέλω να γίνω συγγραφέας και σκέφτομαι, να ρε μαλάκα, που αναρωτιέσαι τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις, συγγραφέας θα γίνεις, πώς δεν το σκέφτηκες νωρίτερα, είναι το αυτονόητο, και μετά γελάω με τη χαζομάρα μου.
και ο λαιμός μου συνεχίζει να με πεθαίνει και μου τη δίνει ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ που δεν μπορώ να καπνίσω... αλλά το παγωτό στρατσιατέλα το έφαγα :) είμαι ερωτευμένη μ' αυτούς τους δρόμους του βερολίνου, αυτούς που βλέπω τις τελευταίες δυο μέρες...
υπέροχες μέρες, μέχρι και το βερολίνο μπορεί να γίνεται όμορφο πού και πού. νοιώθω σχεδόν ερωτευμένη, προσπαθώ να μην το αφήσω να με αποπάρει
σκέφτομαι τον Π, αναρωτιέμαι γιατί δεν μπορούμε ποτέ να τα 'χουμε καλά, πάντα κάποιος θα τρώγεται με τα ρούχα του. κόμπλεξ... θέλω να του φωνάξω, ΞΕΚΟΛΛΑΑΑΑ, αλλά δεν γίνεται, έχει βουλιάξει στη μιζέρια του και την κακεντρέχεια.
σκέφτομαι τον Π (το δεύτερο) και χαμογελάω, και μέχρι και το βερολίνο γίνεται όμορφο και μετά θυμώνω με τον εαυτό μου που πάντα χρειάζεται ένα Π για να κάνει το βερολίνο όμορφο. αλλά μετά θυμάμαι το χαμόγελό του όταν γύρισα με το παγωτό στρατσιατέλα και, απλώς, σκέφτομαι τον Π
η καραπάνου με κάνει να θέλω να γίνω συγγραφέας και σκέφτομαι, να ρε μαλάκα, που αναρωτιέσαι τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις, συγγραφέας θα γίνεις, πώς δεν το σκέφτηκες νωρίτερα, είναι το αυτονόητο, και μετά γελάω με τη χαζομάρα μου.
και ο λαιμός μου συνεχίζει να με πεθαίνει και μου τη δίνει ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ που δεν μπορώ να καπνίσω... αλλά το παγωτό στρατσιατέλα το έφαγα :) είμαι ερωτευμένη μ' αυτούς τους δρόμους του βερολίνου, αυτούς που βλέπω τις τελευταίες δυο μέρες...
18.4.12
jetzt ist yoga
προσπαθώ να καταλάβω τι μου θυμίζει η φωνή του green gerry στο odd tymes, κάτι πολύ γνώριμο, αισθάνομαι ζεστασιά και οικειότητα, σα να γυρίζω σπίτι μου.
μαργαρίτα καραπάνου, πρέπει να μάθουμε να είμαστε ευτυχισμένοι ανεξάρτητα απ' τους άλλους. α ρε μαργαρίτα. απ' τη μία με ανεβάζεις και απ' την άλλη με λοιώνεις. μερικές φορές όμως έχεις τόσο δίκιο. να είμαι αυτάρκης. τη μία στιγμή ήταν όλα φωτεινά και ο καιρός γλυκός, ήταν άνοιξη, μετά από μια ώρα ήμουν ξαπλωμένη, άκουγα την Τ. και το μυαλό μου ταξίδευε, ήμουν ξαπλωμένη στο στρωματάκι και κάναμε mediation κι εγώ έκλαιγα, έκλαιγα.
1. να μάθω να μην εξαρτώ την ευτυχία μου από τους άλλους (αλλά είναι δύσκολο, όταν σου δίνει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή τόση ευτυχία, μετά να έχεις τη δύναμη να συνεχίσεις και χωρίς αυτόν)
2. η Τ. είναι φοβερή. τρελή αλλά φοβερή. jetzt ist yoga.
έχω την αίσθηση ότι κάτι με περιμένει δίπλα μου στο κομοδίνο, κάτι έχω αφήσει στη μέση. για μια στιγμή χαίρομαι γιατί νομίζω ότι είναι το τσάι με τη μέντα, το θεϊκό αυτό τσάι, και ο λαιμός μου μ' έχει πεθάνει τις δυο τελευταίες μέρες, αλλά γυρίζω να κοιτάξω και είναι ένα τσιγάρο. τσιγάρο. το 'χω τόσο ανάγκη, αλλά σε κάθε τζούρα κοντεύω να πεθάνω. ο λαιμός μου δε συμβαδίζει με την εξάρτησή μου.
θέλω να ξαναγυρίσω σ' εκείνη την αίθουσα και να κάνω την άσκηση meditation. εντάξει, όλα τ' άλλα, χαιρετισμός στον ήλιο και τα λοιπά, ήταν λίγο μαλακίες. και όταν τραγουδούσαν το ομ μπορεί να μου φαινόταν γελοίο, αλλά τουλάχιστον ακουγόταν όμορφο και παραμυθένιο, είχαν όλοι τους ψηλές φωνές και ακουγόταν σα βουδιστική όπερα, μπορώ να το φανταστώ και σα νανούρισμα, ήταν πολύ γλυκό, δεν μπορώ να τους κατηγορήσω κι ας μην πιστεύω σε spiritual μπούρδες. μα πάνω απ' όλα, αυτή η άσκηση, αυτή η πρώτη άσκηση, ήταν ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ.
μαργαρίτα καραπάνου, πρέπει να μάθουμε να είμαστε ευτυχισμένοι ανεξάρτητα απ' τους άλλους. α ρε μαργαρίτα. απ' τη μία με ανεβάζεις και απ' την άλλη με λοιώνεις. μερικές φορές όμως έχεις τόσο δίκιο. να είμαι αυτάρκης. τη μία στιγμή ήταν όλα φωτεινά και ο καιρός γλυκός, ήταν άνοιξη, μετά από μια ώρα ήμουν ξαπλωμένη, άκουγα την Τ. και το μυαλό μου ταξίδευε, ήμουν ξαπλωμένη στο στρωματάκι και κάναμε mediation κι εγώ έκλαιγα, έκλαιγα.
1. να μάθω να μην εξαρτώ την ευτυχία μου από τους άλλους (αλλά είναι δύσκολο, όταν σου δίνει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή τόση ευτυχία, μετά να έχεις τη δύναμη να συνεχίσεις και χωρίς αυτόν)
2. η Τ. είναι φοβερή. τρελή αλλά φοβερή. jetzt ist yoga.
έχω την αίσθηση ότι κάτι με περιμένει δίπλα μου στο κομοδίνο, κάτι έχω αφήσει στη μέση. για μια στιγμή χαίρομαι γιατί νομίζω ότι είναι το τσάι με τη μέντα, το θεϊκό αυτό τσάι, και ο λαιμός μου μ' έχει πεθάνει τις δυο τελευταίες μέρες, αλλά γυρίζω να κοιτάξω και είναι ένα τσιγάρο. τσιγάρο. το 'χω τόσο ανάγκη, αλλά σε κάθε τζούρα κοντεύω να πεθάνω. ο λαιμός μου δε συμβαδίζει με την εξάρτησή μου.
θέλω να ξαναγυρίσω σ' εκείνη την αίθουσα και να κάνω την άσκηση meditation. εντάξει, όλα τ' άλλα, χαιρετισμός στον ήλιο και τα λοιπά, ήταν λίγο μαλακίες. και όταν τραγουδούσαν το ομ μπορεί να μου φαινόταν γελοίο, αλλά τουλάχιστον ακουγόταν όμορφο και παραμυθένιο, είχαν όλοι τους ψηλές φωνές και ακουγόταν σα βουδιστική όπερα, μπορώ να το φανταστώ και σα νανούρισμα, ήταν πολύ γλυκό, δεν μπορώ να τους κατηγορήσω κι ας μην πιστεύω σε spiritual μπούρδες. μα πάνω απ' όλα, αυτή η άσκηση, αυτή η πρώτη άσκηση, ήταν ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ.
15.4.12
14.4.12
να με θυμάσαι
και να μ' αγαπάς
έπαθα ένα μικρό σοκ όταν ανακάλυψα πως το τραγούδι είναι του ξαρχάκου και το 'χε τραγουδήσει η μελίνα μερκούρη. δεν ξέρω γιατί, δεν την πάω και πολύ. δεν μπορώ ν' ακούσω το πρωτότυπο. απ' την άλλη, έχω πάθει ψύχωση με το καίγομαι, καίγομαι. έπος.
γυρνώντας χαράματα σπίτι, συνάντησα τον τύπο με τον οποίο είχα πάθει κόλλημα πριν δυο χρόνια. τότε μπορούσα να κάθομαι και να τον κοιτάω γα ώρες, σαν ηλίθιο. και όταν μου απηύθυνε το λόγο, απαντούσα πραγματικά σα να ήμουν ο πιο ηλίθιος άνθρωπος στον κόσμο. αλλά, ήταν τόσο ωραίος. εγώ ήμουν ένα καθυστερημένο κι αυτός ήταν απλά ο πιο όμορφος άνθρωπος με τον οποίο είχα συνυπάρξει ποτέ στον ίδιο χώρο. όμως σήμερα στο μετρό, δε μ' ένοιαζε καθόλου. κάθισα δίπλα του και μιλήσαμε λίγο, καθόμουν τόσο κοντά στο πρόσωπό του, τον κοιτούσα και με κοιτούσε στα μάτια, και ήταν αλήθεια τα πιο όμορφο μάτια που είχα δει εδώ και καιρό, το πιο όμορφο μέτωπο, τα πια όμορφα χείλια, τα πιο όμορφα γένια, μιλούσε αργά και νωχελικά, σα να είχε σκεφτεί αυτά που έλεγε από πριν, να τα ήξερε απ' έξω, αλλά να μην είχαν καμία σημασία. και τα πρόσωπά μας ήταν τόσο κοντά, που πριν από δυο χρόνια θα έλιωνα. αλλά για κάποιον λόγο, δε με ένοιαζε καθόλου, μου φάνηκε τόσο αυτάρκης και τόσο φιλάρεσκος, μου φάνηκε τόσο λίγος μετά απ' αυτά που έχω ζήσει τους τελευταίους μήνες. το πρόσωπό του ήταν τόσο καθαρό και φωτεινό σαν ψεύτικο, σα να μην είχε ζωή, σα να μην είχε κλάψει ποτέ, να μην είχε ουρλιάξει ποτέ.
9.4.12
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)