μαργαρίτα

μου κάνει πολύ καλό να διαβάζω καραπάνου.... με κάνει να θέλω να γράψω ξανά, να διαβάσω πολύ, και κυρίως, βλέπω τις ψυχώσεις της απ' έξω, κάτι που με βοηθάει να αναλογιστώ τις δικές μου ψυχώσεις, να τις περιεργαστώ και να τις ψηλαφίσω, κι έτσι να μην τις αφήσω να με τραβήξουν ξανά κάτω

υπέροχες μέρες, μέχρι και το βερολίνο μπορεί να γίνεται όμορφο πού και πού. νοιώθω σχεδόν ερωτευμένη, προσπαθώ να μην το αφήσω να με αποπάρει

σκέφτομαι τον Π, αναρωτιέμαι γιατί δεν μπορούμε ποτέ να τα 'χουμε καλά, πάντα κάποιος θα τρώγεται με τα ρούχα του. κόμπλεξ... θέλω να του φωνάξω, ΞΕΚΟΛΛΑΑΑΑ, αλλά δεν γίνεται, έχει βουλιάξει στη μιζέρια του και την κακεντρέχεια.

σκέφτομαι τον Π (το δεύτερο) και χαμογελάω, και μέχρι και το βερολίνο γίνεται όμορφο και μετά θυμώνω με τον εαυτό μου που πάντα χρειάζεται ένα Π για να κάνει το βερολίνο όμορφο. αλλά μετά θυμάμαι το χαμόγελό του όταν γύρισα με το παγωτό στρατσιατέλα και, απλώς, σκέφτομαι τον Π

η καραπάνου με κάνει να θέλω να γίνω συγγραφέας και σκέφτομαι, να ρε μαλάκα, που αναρωτιέσαι τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις, συγγραφέας θα γίνεις, πώς δεν το σκέφτηκες νωρίτερα, είναι το αυτονόητο, και μετά γελάω με τη χαζομάρα μου.

και ο λαιμός μου συνεχίζει να με πεθαίνει και μου τη δίνει ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ που δεν μπορώ να καπνίσω... αλλά το παγωτό στρατσιατέλα το έφαγα :) είμαι ερωτευμένη μ' αυτούς τους δρόμους του βερολίνου, αυτούς που βλέπω τις τελευταίες δυο μέρες...