τετάρτη

Hennigsdorf, φύση, φύση, φύση, ακούγαμε joanna newsom και μια κασέτα με μια συναυλία των belle and sebastian, βάζαμε ξανά και ξανά τα σημεία που μιλούσαν σκωτσέζικα, ψιχάλες, τρένο μέσα από τα δάση για το σπίτι, κόκκινο κρασί, 3d γυαλιά, godard, χάζεμα, χάζεμα, χάζεμα, μουσική, μακριές συζητήσεις, swod στο πικάπ, σοκολάτα πορτοκάλι, ύπνος

ηρεμία

γουατ δε φακ

το word δεν αναγνωρίζει τη λέξη σκατά

χμ μ μ

πιπέρι

brief conversations with insects

fuck you, bitch! κάτω τα χέρια από τη σάλτσα μου!

love letter #2

Ντιέγκο, αγάπη μου,
μην ξεχνάς ότι, μόλις τελειώσεις την τοιχογραφία, θα είμαστε πάλι μαζί, μια για πάντα,
χωρίς τσακωμούς ή τίποτα τέτοια, μόνο θα αγαπάμε ο ένας τον άλλο.
Πρόσεχε τον εαυτό σου και κάνε ό,τι σου λέει η Έμιλυ Λου.
Σε λατρεύω περισσότερο από ποτέ. Το κορίτσι σου, η Φρίντα.
(Γράψε μου)

Γράμμα της Φρίντα Κάλο στον Ντιέγκο Ριβέρα

love letter #1

When you return I am going to give you one literary fuck fest - that means fucking and talking and talking and talking and fucking. Anais, I am going to open your very groins. God forgive me if this letter is ever opened by mistake. I can't help it. I want you. I love you. You're food and drink to me, the whole bloody machinery as it were. Lying on top of you is one thing, but getting close to you is another. I feel close to you, one with you, you're mine whether it is acknowledged or not. Every day I wait now is torture. I am counting them slowly, painfully. But make it as soon as you can. I need you. God, I want to see you in Louveciennes, see you in that golden light of the window, in your Nile green dress and your face pale, a frozen pallor as of the night of the concert. I love you as you are. I love your loins, the golden pallor, the slope of your buttocks, the warmth inside you, the juices of you. Anais, I love you so much, so much! I am getting tongue-tied. I can feel your soft mouth closing over me, your leg clutching me tight, see you again in the kitchen here lifting your dress and sitting on top of me and the chair riding around over the kitchen floor, going thump, thump.

γράμμα του Henry Miller στην Anaïs Nin

ούτε καν

ακούω hip hop

faraway so close

τα road movies (και τα μαθήματα πολεοδομίας) μου κάνουν κακό. αποφάσισα όταν τελειώσω τη σχολή να ταξιδέψω απ' τη Νέα Υόρκη μέχρι τη Καλιφόρνια με αυτοκίνητο. Να κοιμάμαι κάθε βράδυ σε άλλο μοτέλ, σε άλλη πόλη. και να βίσκω στο κομοδίνο μου τη βίβλο. και να με κοιτάνε με μισό μάτι οι ντόπιοι στα μπαρ... να κατεβάζω στην έρημο την οροφή του αυτοκινήτου, να μου παίρνει τα μαλλιά ο αέρας και να μαυρίσω. και να ακούω σταθμούς με καντρι μουσική...

δεν έχω ιδέα

πώς μπορεί κάποιος με τόσο εκνευριστικά ψηλή φωνή ν' ακούγεται τόσο όμορφα...
απ' τη μία ακούω μια γάτα που τσιρίζει, απ' την αλλή... μ' αρέσει

είναι άδικο, δηλαδή. γιατί η δικιά μου ψηλή φωνή είναι ανυπόφορη όταν "τραγουδάω" ;

(επίσης, τα lo-fi βίντεο μ' σρέσουν σχεδόν περισσότερο απ΄τη lo-fi μουσική. μου θυμίζουν λίγο μία σκηνή απ΄το Paris, Texas, όπου παρακολουθούν μία εκδρομή στη θάλασσα που είχαν τραβήξει με την κάμερα, τις παλιές καλές εποχές...)

τζει τζει (εγκεν)

ενώ είχα ξεχάσει πόσο μ' άρεσαν τα πρώτα κομμάτια τους και τα επόμενα μ' άφηναν αδιάφορη, σήμερα άκουσα αυτό και ανατρίχιασα....

ταιμ λουπ

Kastanienallee, ο πιο hype δρομος του ανατολικού Βερολίνου, το 1994. Τώρα τα ενοίκια εκεί είναι απλησίαστα. Εστιατόρια, καφέ και μπαρ για να ξερνάς. και handmade-über-stylish tshirts των 100 ευρώ. μέχρι πριν λίγα χρόνια μερικά σπίτια ήταν κατειλημμένα. τώρα λίγα μέτρα πιο δίπλα ξεπουλάνε την ιστορία τους

ok

τώρα βρέχει επί δύο ώρες συνεχόμενα

δεν έχω παράπονο

ουντερβεγκς

έχει απίστευτη ζέστη
ζέστη και υγρασία
ακόμα και μια μέρα σαν τη σημερινή, που ψυχαλίζει κάθε δυο ώρες για ένα τέταρτο

στη λίμνη που πήγαμε για μπάνιο πάθαινα συνέχεια νευρικές κρίσεις
'μα δε γίνεται το νερό να 'ναι τόσο σκοτεινό!'
'μα δε γίνεται η απένανι ακτή να 'ναι τόσο κοντά!'
'μα δε γίνεται να μην έχει αλάτι!'
κάθε τόσο έβγαινα και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω ότι είμαστε σε λίμνη και όχι σε θάλασσα.
παρ' όλα αυτά ήταν πολύ πολύ όμορφα
παρ' όλη την έλλειψη αλατιού, δηλαδή, και του γεγονότος ότι το 60% του κόσμου εκεί ήταν γκέι γυμνιστές. όχι πως είχα τίποτα εναντίον τους, απλώς δεν είμαι συνηθισμένη στο να βλέπω τόσους πολλούς μαζεμένους. γκέι και γυμνούς ταυτόχρονα, εννοώ. δεν έτυχε κιόλας να έχω δει καμιά γκέι τσόντα μέχρι τώρα, δηλαδή.
στο γυρισμό χαθήκαμε στο δάσος, κάτι που εκ των υστέρων μου φαίνεται η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας.
περάσαμε και απ΄το Haus der Kulturen der Welt, που δεν είχα πάει ποτέ ως τότε, γιατί είχε μια τσιγκάνικη συναυλία, αλλά τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί. πάντως το κτίριο από κοντά δε φαίνεται τελικά τόσο άσχημο όσο στις φωτογραφίες (το αγαπημένο μου κτήριο στο Βερολίνο είναι η Akademie der Künste στο Bellevue, εσωτερικές αυλές με νέον πράσινα φώτα, τούβλο, ξύλο, επεκτείνεται οριζόντια, δύο αντικριστές αίθουσες προβολών και τα έπιπλα είναι απλά όνειρο. έχω μόνο καλές αναμνήσεις απ' αυτο το κτήριο- είδα και λαιβ jazra- αν και ο Γ. Στίγκας μου άρεσε περισσότερο...)
ενιγουει, αντί για συναυλία πήγαμε να φάμε κρέατα, κρέατα, κρέατα και Spätzle, τώρα μοιάζω με δεκαεννιά μηνών έγκυος και κινούμαι με δυσκολία.
γύρισα σπίτι κι έβαλα ν' ακούσω elliott smith και deerhunter (μου έστειλε σήμερα ένας φίλος, "deerhunter für L." και "atlas sound für L." - ήταν αστείο γιατί του έλεγα πως άκουσα κάτι τέλειο και θα του το στείλω και μου έλεγε πως ήθελε να κάνει μια κομπιλεισον και να μου τη στείλει και τελικά και οι δύο μιλούσαμε για τα ίδια κομμάτια)
και από τότε χαμογελάω γιατί η ζωή είναι πολύ πολύ όμορφη....

βινσεντ

μόλις ανακάλυψα τον πιο ωραίο άντρα του πλανήτη... μάλλον σ' ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας... μετά απ' αυτό δε θέλω να βγω απ' το σπίτι και να δω άνθρωπο...

αύριο έχει το πρώτο μπάνιο της χρονιάς.... σε λίμνη :)

και μετά έχω να γράψω μια εργασία για την οποία ανυπομονώ, έφερα απ' τη βιβλιοθήκη της σχολής μια στοίβα βιβλία για τις ουτοπικές πόλεις. δυστυχώς αυτό ήταν ήδη δανεισμένο

Tussis

σιχαινομαι το μισο κοσμο στη σχολη μου. το τραγικο ειναι πως σιχαινομουν το μισο κοσμο και στην προηγουμενη μου σχολη. και πραγματικα πιστευα πως, αλλαζοντας, τα πραγματα θα καλυτερευαν. και τωρα τους σιχαινομαι για τα ακριβως αντιθετα απ' οτι τους προηγουμενους.

αντισοσιαλ φρικ

χθες εμαθα μια καινουρια λεξη

Tussis (eben: Fuzzos und andere Idioten sind mitgedacht) sind ein Produkt der Neunzigerjahre, der Generation X. Nach den revolutionären (oder besser "bewegten") Achtzigern kam eine Generation, die schon fast alles zu haben schien im Leben. Wohlhabend genug, das Geld aus dem Fenster zu werfen, zu wenig intelligent, um die Sorgen der 80er zu erben und nach jahrzehntelanger sexueller Freiheit total auf Sex getrimmt. Dies ist eine Generation, die den persönlichen Erfolg über das kollektive Gemeinwohl setzt.

Tussis sind weibliche Fuzzos, NachfolgerInnen der Yuppies, denen nichts wichtiger ist, als die eigene Erfüllung. Und da bekanntlich jeder optische Erfolg schliesslich und endlich auf den sexuellen Faktor reduziert werden kann, sind Tussi und Fuzzo auch so definiert. Eine Tussi ist also eine junge Frau, der das Aussehen, die Wirkung nach aussen alles (!!!) bedeutet. Sie will schon in (sehr!!!) frühen Jahren den sexuellen Erfolg haben, sie will Anerkennung von den Männern, die sie begehren und die von den Frauen, die sie auf dem freien Markt des sexuellen Erfolgs konkurrenzieren.

Noch einfacher für diejenigen, die intellektuell den Tussis nahestehen. Tussis sind z.T. minderjährige Girls, Chics im modernen Sprachgebrauch, die sich bis zum Kotzen mit Kriegsbemalung schminken, die bei jedem Wetter das engste bauchfreie Top anziehen (lechz???), die höchsten Plateauabsätze tragen und die ganze Zeit nur an den Ausgang denken, um diese teuren Errungenschaften der nach Sex lechzenden Oeffentlichkeit zu zeigen. Das eben sind Tussis (gilt umgekehrt auch für Fuzzos in den übelsten Autos und dem unnötigsten Fummel).

It's all in your imagination negro

baaaad penny

Ought to know what I liar I am
Ought to know me by now
Don't curse me for my nature
Don't blast me for my wrongs
Just a bad penny
I always come back to you
Just a bad penny

Just a bad penny
I always come back to you
Should have known you
couldn't trust me
As far as you could throw me
You couldn't throw me to far
Just a bad penny
Couldn't throw me to far

I think I fucked your
girlfriend once.
Maybe twice, I don't remember
Then I fucked all your
friends' girlfriends
Now they hate you

Just a bad penny
Just a bad penny
Such a bad penny
A bad bad penny

Ought to know what I liar I am
Ought to know me by now
Such a bad penny
A bad bad penny
Ought to know what I liar I am
Ought to know me by now
Ought to know you couldn't trust me
As far as you could throw me
Such a bad penny
Such a bad penny
Slap my hand

(album: Songs about fucking)

where this love should be

link

μαδερ ερθ

δεν εχω ξαναδει κατι τετοιο.... η λιμνη ειναι ενας τελειος κρικος!

concert update

- μαλιστα, θα καθομαι εδω στα ξενα μεχρι μεσα Αυγουστου, και τις λιγες μερες που εκλεισα να παω σ' ενα αρμυρικι αποφασισαν οι tame impala να ερθουν Βερολινο (με μισο χρονο καθυστερηση). μα ποιος κανει συναυλιες τον Αυγουστο?????
- τουλαχιστον θα 'μαι εδω για warpaint
- τριτη συναυλια xiu xiu σ' ενα χρονο. αλλα αυτη τη φορα μαζι με zola jesus. 2 σ' ενα, συσκευασια δωρου
- μιλωντας για δωρα, η ninja tune κλεινει το Σεπτεβρη τα 20 (κι αυτη...) και το γιορταζει ανα τον κοσμο. μου χαν πει φιλοι μου πως ηθελαν να πανε στο παρτυ στο Λονδινο, αλλα τελικα θα ερθει το βουνο στον Μωαμεθ :)
- σημερα επιτελους εφτασαν τα cd που ειχα παραγγηλει τουλαχιστον ενα μηνα πριν. πρωτο crash test, brazilian guitar fuzz bananas. θελει το χρονο του
- χαζευοντας στο lastfm επεσα πανω στους surfer blood. ειρωνια, σημερα το πρωι ειχα δει στο δισκαδικο που πηγα να παρω το απο πανω cd το δισκο τους και σχολιαζα το artwork. τωρα που τους ακουω αρχισα να βαριεμαι
- λατρευω αυτες τις lo-fi κιθαρες, αλλα αν ξανακουσω τ ονομα best coast θα ξερασω...

ατλας σαουντ

ο τυπος ειναι σκετη αηδια, αλλα του χρωσταμε πολλα

κολορς μουβ

ψαχνοντας πληροφοριες για μια εργασια, ανακαλυψα οτι ο Goethe ειχε πει καποτε πως οι 'οχι-και-τοσο-πολιτισμενοι-ανθρωποι' (ηταν τοσο αγενης που εγραψε χαρακτηριστικα 'αγρια εθνη, αμορφωτοι ανθρωποι και παιδια' !!) προτιμανε τα εντονα χρωματα, ενω οι καλλιεργημενοι ανθρωποι τα αποφευγουν στην ενδυση και το περιβαλλον τους. επρεπε να γελασω, γιατι τα περισσοτερα ρουχα μου ειναι μονοχρωμα-ηρεμα-γκρι-μαυρα-μπλε-ασπρα, τοσο που ο Goethe θα με ελεγε φουλ καλλιεργημενη, αλλα εγω παντα θεωρουσα οτι τα χρωματα της ντουλαπας μου υποδεικνυαν ενα βαρετο-ξενερωτο-αντικοινωνικο κομματι μου.
σε καθε περιπτωση, κολορς μουβ

(not so) recent tunes

- τις τελευταιες μερες ακουσα παρα παρα παρα πολυ animal collective. δεν εχω ιδεα πως εκατσε ετσι, τους ξερω πανω απο ενα χρονο, εχω περασει και ξεπερασει τη φαση του κολληματος, δηλαδη, αλλα τις 2 τελευταιες βδομαδες περασα μια δευτερη περιοδο εθισμου. τελειωνε το εξαμηνο, κοβαμε μακετες και σχεδιαζαμε κατοψεις 16 ωρες συνεχομενα την ημερα, χρειαζομασταν οσο να 'ναι ενα ναρκωτικο, και κανενα μελος της ομαδας (παραδοξως) δεν επινε καφεινη, οποτε το ριξαμε στους δισκους animal collective/panda bear. στο νυχτερινο ντελιριο αναπτυχθηκε η θεωρια της χημικης-μουσικης μεταλλαξης: σε καποια φαση αναρωτηθηκα εκστασιασμενη πως γινεται κανεις να φτιαχνει τοσο μεγαλειωδη μουσικη και η L. απαντησε ξερα 'ναρκωτικα', κατι που εγω δεν το πιστευω, τουλαχιστον οχι βαρια ναρκωτικα, το χορτο δεν πιανεται. αν παραβλεψουμε παντως αυτη την ασυμφωνια, η θεωρια της χημικης-μουσικης μεταλλαξης λεει πως οι χημικες ουσιες που καταναλωνουν οι μουσικοι μεταλλασσονται σε ηχους, τους οποιους στη συνεχεια εμεις 'καταναλωνουμε' και οι οποιοι μεσα στο σωμα μας επιστρεφουν στην αρχικη τους μορφη προκαλωντας χημικες αντιδρασεις και εν τελει... εκσταση. μαστουρωνουμε, δηλαδη, απολυτως νομιμα. και μερικες φορες σε μερικα κομματια οι αντιδρασεις του σωματος ειναι πραγματικα σα να κανεις ερωτα...
- σε μια (σχετικα) προσφατη συζητηση για (ποπ) ψυχεδελικα κομματια και βιντεο κλιπ θυμηθηκα αυτο το κομματι των primal scream (και το ποσο ομορφη ηταν καποτε η Kate Moss)
- δεν ειναι καιουριο αλλα ουτε και παλιο, και το γεγονος που εγινε αφορμη του (και αυτο με τη συνεχεια υμνος του) ειναι δυστυχως πια σκουριασμενη αναμνηση, αλλα το αυτο το κομματι των acte vide με αποσπασματα απ το East Coker του T.S.Eliot με κανει ακομα να ανατριχιαζω....

θυσιες....

πριν μια βδομαδα ειδα στο σινεμα δυο ταινιες του Tarkovsky, το Katok i skripka, που ηταν και η διπλωματικη του εργασια, και τη Θυσια, που τη γυριζε ενω ηξερε πως θα πεθανει συντομα. Χαζευοντας εκ των υστερων πληροφοριες για τις ταινιες, ανακαλυψα πως στη δευτερη ταινια τα γυρισματα εγιναν στο νησι Faro που εμενε για χρονια ο Bergman, ενω διευθυντης φωτογραφιας ηταν ο Sven Nykvist, που εγινε γνωστος για τις συνεργασιες του με τον Bergman. Δεν εχω δει ακομα ταινια του τελευταιου, μονο μερικα κλιπακια απ το Persona (ουτε Tarkovsky ειχα δει πριν). Δεν εχω να πω κατι αξιολογο, συγκλονιστικο η καινουριο, μονο οσον αφορα τη Θυσια, οτι τα σκηνικα ηταν μεγαλειωδη, η φυση υπεροχη (και υπεροχα ησυχη), το ξυλινο σπιτι που εμεναν πανεμορφο (πραγματικα πονουσα οσο καιγοταν στο τελος της ταινιας) και τα φορεματα των γυναικων (μιλωντας ως γυναικα) ονειρικα. Η μικρη κορη με τα φριζαρισμενα μαλλια και το καταλευκο δερμα εμοιαζε με νεραιδα. Αυτα τα επιφανειακα...

ps. ειχα τοοοοσο καιρο να δω ταινια στο σινεμα, οταν ανοιξε η κοκκινη κουρτινα ενοιωσα εναν μικρο οργασμο!